Wat doet NCDR Rabin Baldewsingh en waarom

Deze podcastaflevering gaat in op wat Bureau NCDR is, hoe het ontstaan is en welke rol Rabin Baldewsingh heeft als Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme.

In september 2022 heeft de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties het eerste Nationaal programma tegen Discriminatie & Racisme aangeboden aan de Tweede Kamer. Dit Programma moet de aanpak van Discriminatie en Racisme versterken.

Het Nationaal Programma is tot stand gekomen onder coördinatie van de NCDR (Nationaal Coördinator tegen Discriminatie & Racisme) Rabin Baldewsingh. Hij werd door het kabinet aangesteld, op initiatief van de Tweede Kamer. De Kamer deed dat naar aanleiding van o.a. grootschalige demonstraties in 2020 en de onthullingen over institutioneel racisme bij de kinderopvangtoeslag door de belastingdienst.

In deze podcast gaat Rabin Baldewsingh in gesprek over alle facetten die volgens jou en de gasten concreet bijdragen aan een inclusieve samenleving, waarin gelijkwaardigheid gedragen wordt.

Heb jij vragen of onderwerpen die interessant zijn voor deze podcast. Stuur dan een DM (direct message) via LinkedIn of Instagram. 

Host: NCDR Rabin Baldewsingh
Strategie & Productie: Marleen Toxopeus (PodcastLeaders)
Redactie: Janine Bonenberg & Marleen Toxopeus
Editing & Studiobewerking: Frank de Jonge

Transcript

Als ik zeg Nederland Inclusief wat komt er dan bij jou als eerste naar boven? Dit is de podcast van de Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme (NCDR). Rabin Baldewsingh gaat in gesprek over alle facetten die volgens jou en de gasten bijdragen aan inclusieve samenleving, waarin gelijkwaardigheid gedragen wordt. En in deze podcast gaan we verder dan alleen constateren, door juist een brug te slaan naar concrete stappen die jij, ik, de samenleving en overheid vandaag al kunnen zetten.

Voordat Rabin Baldewsingh en woordvoerder Jeanine Bonenberg in gesprek gaan over de NCDR en Bureau NCDR, neem ik je even mee een stapje terug in de tijd. Want eind 2021 werd Rabin Baldewsingh door het kabinet aangesteld als de eerste Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme. En dat is afgekort NCDR. Dit was op initiatief van de Tweede Kamer. De Kamer deed dit naar aanleiding van onder andere de grootschalige Black Lives Matters demonstraties in 2020 en de onthullingen over institutioneel racisme bij de kinderopvangtoeslag door de Belastingdienst. Wat zijn rol als NCDR inhoud en wat dit in de praktijk betekent, dat hoor je in deze podcast aflevering.

Waarom is het zo belangrijk dat de NCDR er is? Ja, het is treurig hè dat er een NCDR is. Ik had graag niet gewild dat er een nationale coördinator is, niet als mens dat ik niet besta. Maar dat überhaupt de mensen die er bestaan. Waren we al inclusief, was onze gedachte inclusief of genegen om in dialoog met elkaar verder te stromen. Ja dan was het (een NCDR) niet nodig geweest weet je wel. Maar goed helaas blijkt ook dat we een samenleving hebben die vrij weerbarstig georganiseerd is. Waarin we eigenlijk onze oordeel klaar hebben over de medemens. Mensen veroordelen heel nadrukkelijk en ja dat is dus denk ik wel heel erg jammer. En daarom is het denk ik en dat hebben we dus ook gezien hè, bijvoorbeeld met het toeslagenschandaal hè, waar we zelf mensen wantrouwen. en niet een paar, maar wel 10.000en mensen. 

Dat is een van de aanleidingen hè om even terug te gaan. Ja dus er waren zelfs lijsten op basis van het etniciteit en geloof enzovoorts. Nou die Black Lives Matter demonstraties, waarbij mensen de straat zijn opgegaan en gezegd van: “zie mij ook, ik ben er, waarom wordt ik genegeerd”. Mijn zijn hè dus fysiek maar ook mijn gedachte mijn geschiedenis en daarmee eigenlijk mijn toekomst. Nou ja kijk dat soort geluiden hebben er toe geleid om een kreet vanuit de samenleving, maar ook vanuit de Tweede Kamer om te komen tot een Nationaal Coördinator. Ik mag die rol gaan vervullen. Ik vind dat een hele eervolle taak. 

Het gaat om een vrij breed terrein. Als je het hebt over het werk van de nationale coördinator tegen discriminatie en racisme. Dus niet alleen op basis van geloof of etniciteit, zwartracisme bijvoorbeeld. Maar ook voor mensen met een beperking, de LHBTIQ plus groep, maar ook op domeinen arbeidsmarkt, woningmarkt, de zorg, onderwijs. Dat zijn hele belangrijke domeinen waar inderdaad uitsluiting plaatsvindt. En de bedoeling is en daar ben ik mee bezig en dat ga ik nog indringender doen de komende periode.. Door als aanjager aan de slag te gaan. Door de samenleving maar ook departementen te verbinden als verbinder. En dat wat wij hebben afgesproken in het ‘Nationaal Programma’ daar ga ik op waken dat het gerealiseerd wordt, dus als waakhond. Dus de 3 rollen die ik heb is: aanjager, verbinden en waakhond. En ik wil daarmee in ieder geval aan de slag gaan om ervoor te zorgen dat we een inclusieve samenleving krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan. 

Wat maakt het dat jij dacht: dit ga ik doen? Dat wil ik wel worden nationale coördinator. Ja omdat het zo breed en weerbarstig terrein is hè… Eigenlijk impliceer jij: je kunt het nooit goed genoeg doen? Ja ik impliceer eigenlijk: welke gek denkt ‘dit ga ik eens even doen’. Ja dat ben ik en dat ben ik wel met volle overtuiging moet ik je zeggen. Toen ik mijn vinger opstak om dit te doen heb ik er goed over nagedacht. Omdat ik denk, dat ik een rol kan spelen hierin door in ieder geval discriminatie en racisme op de politieke agenda te krijgen en te houden. Volgens mij is dat ons best wel gelukt de afgelopen periode. Dus tel je zegeningen, dus zo erg is het niet hè want we zijn er best wel in geslaagd. Maar dat wist je Natuurlijk niet voordat de NCDR bestond? Nee dus daar ben ik wel blij mee, maar daarmee zeg ik niet dat het allemaal opgelost is. We hebben wel een paar centimeters gemaakt. Maar de weg is echt heel erg lang, de weg naar morgen is echt heel erg lang, dus er is nog heel veel werk te doen. 

Ik heb een etnische achtergrond. Ik heb een je kunt zeggen bi-culturele achtergrond maar mijn gedachte is niet bi-cultureel. Mijn gedachte is poly-cultureel zou je kunnen zeggen. Ik ben opgegroeid in een samenleving met heel veel culturen. In Suriname ben ik opgegroeid. Daar zit je tussen de Afro Surinaamse groep, de Javanen, de Hindoestanen, de Chinezen, de Nederlanders, de Libanezen, de inheemsen, de Marrons zitten daar. Dus je hebt echt een boeket aan mensen om het maar zo te zeggen. En ja daar leer je ook heel veel dingen van elkaar. Je leert ook met elkaar te denken over allerlei vraagstukken. Kom ik hier in Nederland wordt ik geconfronteerd met de Nederlanders, die me ook inspireren. Die ook mijn gedachten verrijken. Je lacht een beetje toen ik zei inspireren, maar ik meen dat ook heel serieus. Neem nou bijvoorbeeld de positie van de vrouw daar heeft Nederland een hele belangrijke rol in gespeeld. Misschien is die positie nog niet gelijkwaardig, zeker op verschillende domeinen. Maar in de bejegening, in de gedachte is dat wel zo. Dat heeft allemaal te maken met de rol die vrouwen uiteindelijk gepakt hebben in de jaren 60 70 vorige eeuw, om die gelijkwaardigheid als het ware af te dwingen. Nou dat vind ik heel inspirerend. 
 De manier waarop Nederland leiderschap heeft getoond, nu even niet op de een of andere manier, is bijvoorbeeld bij de hele ja laat ik het woord toch gebruiken homo-emancipatie, dus bij de emancipatie van de LHBTIQ plus groep zeg maar. Nou dat vind ik bewonderenswaardig, dat heeft mij geïnspireerd. Dat komt niet vanuit mijn culturele achtergrond, dat komt wel van hier, dus dat neem je wel mee ja. 

Maar je had het over poli… Ja wat je dus ziet is dat je dus wel verschillende krachten combineert om te komen tot echt iets wat je in je draagt, waarmee je het verschil kan maken. En dat is iets wat ik heel veel probeer en nog meer ga proberen de komende periode. 

Wat wil je bereiken als NCDR. Natuurlijk het grote doel, de stip op de horizon blijft, een Inclusief Nederland. Je moet korte termijn denken, je moet lange termijn denken. Waar het om gaat is dat ik graag wil bereiken dat we dat we elkaar niet op basis van een opmerking onmiddellijk veroordelen. Dat we via Twitter en social media rechtspreken of anderen wegzetten of veroordelen. Kijk dat die sociale media er is, is prima. Maakt onze wereld ook wat groter, dynamischer. Maar laten we daar ook verstandig mee omgaan. Te vaak drukken we op de knop om een ander weg te zetten en dat is wat wij niet zouden moeten willen doen. Dus wat ik heel graag wil is bewerkstelligen dat we elkaar erkennen, herkennen maar ook de ruimte geven.  En dit is natuurlijk niet alleen op social media, want dat klinkt een beetje ‘boomer’ als je dat zegt. Nee inderdaad, maar kijk weet je heel vaak hebben wij ik weet niet hoe ik het in het Nederlands moet uitdrukken maar vertaal het voor mij Janine. Kijk de houding die wij met elkaar hebben eigenlijk in een gepolariseerd Nederland nu, is ‘get out of my space’. Ieder zijn eigen bubbel. Ja begrijp je, maar laat iemand nou toe. Laat een ander toe en dan zul je zien van… hé wacht eens even zo verschillend zijn we niet van elkaar. En daar waar er wel verschillen zijn, je zult zien dat dat voor een ieder een hefboom gaat zijn om verder te geraken. Weet je dus het toelaten in iemands Space, in iemands ruimte, in iemands gezichtsruimte ja dat kan van enorm voordeel zijn. Dat is wat ik wat ik wil. 

Dat is wat ik ook onder dialoog versta. Niet alleen het gesprek aangaan met elkaar van oh ja laten we nu even met elkaar praten. Zie je nou, we hebben met elkaar gesproken. Maar ook luisteren. Wat je zegt is eigenlijk: iedereen zit in zijn eigen groepje teruggetrokken, maar groepen gaan niet meer met elkaar in gesprek. Ja, dat is wat je steeds en steeds meer ziet en dus ik hoop dat ik dat kan proberen te bewerkstelligen. Dat überhaupt thema's als discriminatie en racisme op de agenda blijft en dat we komen tot een paar versterkingen om discriminatie en racisme weg te bannen. Maar ook mensen bewust maken dat er regelgevingen gemaakt worden, al dan niet op basis van politieke voorkeur of politieke druk, die mensen uitsluiten. En dat we dat eigenlijk niet zouden moeten willen. 

Kijk ik koester de democratie zeer moet ik je zeggen. Maar de democratie betekent niet de macht van de meerderheid wat mij betreft. De kracht van de democratie wordt getoetst hoe je met de minderheid omgaat. Dat maakt je krachtiger en wat mij betreft zijn dat zaken die ik ja ervan op een wat kortere en middellange termijn bewerkstelligd wil zien. 

Daar heb je ‘Nationaal Programma’ voor. Ja dat nationaal programma is er inderdaad met zaken die versterkt of gerealiseerd moeten worden binnen een jaar. Maar wat mij betreft komt er aan het eind van dit jaar ook nog een nieuw nationaal programma, waarbij ik niet uitsluit dat zelfs daarin versterkingen voor een langere periode meegenomen moeten gaan worden. Sterker nog zo langzamerhand kom ik echt tot de gedachte…: we kunnen elk jaar een nationaal programma maken. Dat is prima. Dan ga je Van A naar B naar C met de versterkingen die je hebt. Maar soms is het  belangrijk om een programma te maken van A naar Z. Althans een doorkijk naar Z 

Dit is misschien een scoup. Zouden wij niet als het gaat om discriminatie en racisme een meerjarig programma voor 10 jaar 15 jaren moeten willen maken. Zoals wat bijvoorbeeld bij nationaal programma Rotterdam is gebeurd. Daar is ooit een programma gemaakt hè om Rotterdam Zuid te ontwikkelen. Dat was echt een programma nationaal programma van 20 jaar geloof ik. Commitment van iedereen, alle actoren, zelfs van het rijk enzo van we gaan ervoor. En eigenlijk zou je ook zoiets moeten willen hebben als het gaat om discriminatie en racisme. Ook omdat zoals je al aangaf: het is iets van de lange adem? Ja maar eigenlijk meer dan dat. Weet je ik geloof heel nadrukkelijk uitsluiting is voor geen enkel samenleving goed. Het raakt de sociale veiligheid van een samenleving vind ik. Als  je mensen blijft uitsluiten dan gaan er gekke dingen gebeuren. Mensen komen in opstand. Mensen gaan demonstreren. Mensen gaan gillen. Mensen gaan afhaken. En nog erger mensen gaan zeggen van ‘ik ga niet meer meedoen’. En dat kunnen we ons niet permitteren. Iedereen telt mee. Iedereen doet mee wat mij betreft en daarvoor is het nogmaals ik gebruik het nu voor de derde keer: erkennen en herkennen heel belangrijk. Maar het is heel erg belangrijk om mensen mee te nemen in het verhaal. Dat wij ook middels deze podcast proberen te vertellen. Maar dit verhaal is niet mijn verhaal. Dit verhaal is ons verhaal, want daar gaat het om. 

We noemden al even het nationaal programma waaraan je hebt gewerkt. Dat is niet alleen van jou of van Bureau NCDR. Dat is gemaakt samen met de departementen. Hoe gaat dat in zijn werk? Ja kijk de eerste keer hebben we dat nu gerealiseerd. En dat ging moeizaam, daar moet ik heel eerlijk in zijn. Maar het was ook het jaar van pionieren. Ja ik bedoel ik kon niet op de schouders van een ander staan, ik ben pas de eerste nationale coördinator. Je moet een bureau opzetten. Je moet aan de slag. Je moet een weg in zien te vinden. Mensen kijken naar je en denken wat komt die gozer nou doen, ik doe dit werk toch al heel erg lang en ik doe het toch goed? Dan zeg ik: ja maar als je het zo goed deed ‘waarom was deze gozer dan wel nodig geweest’? Kijk dat heeft wel een proces gehad. Maar ik moet je zeggen, er is best wel ja over en weer getouwtrek geweest om het maar zo te zeggen. Maar we zijn wel ergens gekomen. Het heeft wel geleid tot het eerste nationaal programma. Dat is één en het tweede en ik denk dat daar 1 grote winst in zit, dat ik heb gezien dat eigenlijk voor het eerst want bestrijding discriminatie en racisme valt onder 5 ministeries en nu heb ik gezien dat er een samenhang dit verhaal nu opgeschreven is. Dus niet verkokerd, ik doe dit, jij doet dit, jij doet dit en weer praten eigen eilandje. Dat is denk ik en ik denk dat mensen dit ook herkennen hoor in die samenleving die nu ook luisteren, die zullen denken van ja nou inderdaad het is te verkokerd geweest. En daarmee kom je dus ook niet verder en de winst is dat er dus nu wel enige samenhang is ontstaan. We hebben elkaar op onze netvlies Het was wennen Het is nog steeds misschien af en toe nog wennen. Maar het gaat echt de goede kant uit ,zo langzamerhand is het tijd van pionieren voorbij. We moeten nu met elkaar en wat grotere stap maken richting het tweede nationaal programma, om te komen tot wat steviger versterkingen. En ik heb echt heel veel vertrouwen dat dat gaat lukken, echt waar. Want ik zie ook dat ja de neuzen wel een kant wijzen. Dat is dus heel fijn en dan bedoel ik niet alleen bij de departementen, bij de ministeries. Maar ook in de samenleving. 

En wat mijn werk echt makkelijker gaat maken, is het feit dat de staat der Nederlanden excuses heeft gemaakt op de slavernijverleden. Maar eigenlijk daarmee ook gezegd heeft dat de staat der Nederlanden erkent dat er sprake is geweest van discriminatie en racisme. Nou anderszins was het ook al eerder erkend. Maar zo'n excuses van het slavernijverleden maakt mijn werk makkelijker om met mensen in gesprek te gaan. Wat bedoel je daar dan precies mee? Ik hoef niet meer te gaan herbevestigen. Ik hoef niet meer te vechten tegen een muur, want die muur is gewoon open. Die muur is nu opengesteld door gewoon het feit dat en vooral ook de manier waarop premier Rutte dit heeft gezegd en ook de koning in zijn kersttoespraak. Daarmee is hoe zeg je dat, het narratief veranderd. 

Je ziet dat ook in de samenleving hè ik bedoel mensen stonden echt lijnrecht tegenover elkaar. Echt met heel veel wantrouwen, soms zelfs met enige agressie soms gezonde agressie zelfs, dat is heel goed. Maar je ziet dat het nu plotseling een soort partnerschap is. Want laten we nu kijken… premier Rutte sprak  niet over een punt, maar hoe we dan samen na de komma kunnen invullen. En dat is de sfeer op dit moment ook in Nederland. Zo kan het dus ook en dat betekent niet dat we er zijn. We moeten waken. We moeten goed luisteren. We moeten natuurlijk wel onze bijdrage blijven leveren. Maar het narratief is nu een totaal andere, dan dat het maanden geleden was. 

Herken je dat niet? Ja ik denk ook dat het zo is ja. Je twijfelt? Ja ik twijfel een beetje. Omdat je zag dat vlak na ja vlak na de excuses, de speech van Rutte en ook wel na de kersttoespraak van de koning dat ook bijvoorbeeld witte Nederlanders die ik dan spreek zeggen ‘oh dus zat dat zo was… het toch wel die hele slavernij’. Dus dat inzicht. En ook dat Rutte heeft gezegd: Het is niet de schuld van iedereen, dat zeggen we niet, maar namens de staat… dat maakt denk ik uit. Maar ja dat neemt niet weg dat nog steeds op Twitter of op andere platforms en nog steeds heel veel haatreacties komen als het gaat over dit soort onderwerpen. Dus ja daar zie ik dan weer niet zoveel verandering in. Ja precies dus de narratief is veranderd, dat is echt positief. En wat ik net zei, dat was mijn oproep ook. Eigenlijk zouden wij zo aan het begin van het jaar, hebben we altijd wensen of hoe zeg je dat? Goede voornemens hè: die wil slanker worden, die wil niet meer roken en die wil starten, die wil dat… 

Misschien wel de beste voornemens zijn laten we nou 3 keer ademhalen en 3 keer nadenken voordat je een tweet stuurt. Voordat je gewoon zo reageert zoals er gereageerd wordt, want dan heb je echt met elkaar een ander verhaal. We reageren veel te snel. Alleen maar pijltjes naar elkaar toe. Maar daar is het toch voor? Nee maar waar leidt dat dan toe? Het leidt nergens naartoe, maar ja of we moeten er echt gewoon mee ophouden, collectief met elkaar. We kunnen Twitter niet verbieden dus het leidt nergens toe, echt waar, het haalt ons juist allemaal ook als collectief naar beneden. En dan denk ik van joh is Nederland dat waard, om naar beneden gehaald te worden? Ik denk het niet. Dus daarom zeg ik: laten we nadenken over wat je schrijft en ‘open your space’. Dat is het open de Space de ruimte die je hebt, de ruimte die je inneemt. Laat de ander in die ruimte toe en dan zul je zien wat een lust het wordt.

We hadden het even over de samenwerking met departementen. Hoe je tot het nationaal programma was gekomen. Hoe gaat het daarmee? Goed denk ik. Ja ik zeg ook denk ik, want kijk we hebben het inderdaad in september gepresenteerd. Nu je allemaal allerlei processen enzo. En nu dit jaar moeten paar dingen gerealiseerd worden. Ik zit niet bij de departementen elke week te zeggen ‘jongens hoe gaat het’, dat moet ik ook niet willen doen. Maar op een afstand blijven volgen en waken. 

Wat ik wel zie is dat een paar zaken echt heel kordaat zijn opgepakt. Bijvoorbeeld een inclusief inkoopbeleid. Dat is nogal wat hè, dat wij als overheden 80 miljard uitgeven per jaar. En daarvan hebben we gezegd, laten we die 80 miljard blijven uitgeven, maar bij partners die ook inclusief denken, die niet discrimineren. Daar is een manifest voor ondertekend, door heel veel partijen en daar wordt dus nu op dit moment aan gewerkt. Dat vind ik echt heel erg goed dat dat gebeurt ook daar proberen we tussen de oren te klimmen. Te geraken om die bewustzijn te creëren. In het nationaal programma hebben we gesproken over een nationaal onderzoek moslimdiscriminatie. Dat wordt dus nu al opgepakt. De bemiddelaars zijn al gereserveerd er wordt nu al gesproken. Op heel veel terreinen zie je dus dat er vrij kordaat opgepakt wordt. Dit laat dus ook zien dat de commitment die is inderdaad uitgesproken, dat dat geen gebakken lucht was. En dat dat het niet was om mij tevreden te stellen of de samenleving koest te houden. Nee, dit was heel erg oprecht en dat kan ik alleen maar waarderen. 

Wat is jouw positie precies? Hoe verhoud jij je ten opzichte van de minister of de departementen? Je bedoelt in algemene zin, niet op basis van het Nationaal Programma? Nou ja goed op basis van het Nationaal programma, ja precies maar goed, even nog het verhaal dan afmaken. Als het gaat om het nationaal programma die positie is verschillend in die zin: soms ik blijf waken, maar soms ja begeleid ik bepaalde processen en ik sluit niet uit dat de NCDR ook in bepaalde begeleidingscommissies gaat zitten. Eén keer in de zoveel tijd ook met ambtenaren bij elkaar komt om bepaalde dingen uitgerold te krijgen. Maar soms laat je het aan hen en dan zien we dat natuurlijk aan het eind wat is er gekomen. 

Maar jouw vraag had ook te maken met: wat is jouw positie als nationale coördinator? Kijk ik heb een zelfstandige rol. Ik ben niet de nationale ombudsman, die heeft echt een enorme onafhankelijke rol hè als hoog college van staat bijvoorbeeld. Maar ik val rechtstreeks onder de minister maar dan wel in een zelfstandige rol. En die rol probeer ik ook wel te pakken moet ik je zeggen. Er is natuurlijk wel een interactie met verschillende departementen. Er is een stuurgroep nu in het leven geroepen tussen al die verschillende departementen om het beleid nog wat beter in zicht te hebben. Dat klinkt wel weer vreselijk ambtelijk? Ja, dat is het ook. Dit is een heel ambtelijk proces inderdaad en daar ben ik ook onderdeel van. 

Ik heb eigenlijk een ja twee hoofden, als het ware, zou je kunnen zeggen. Dus dat ambtelijke waar je dus wel mee moet doen, om dingen veranderd krijgen. Maar ik ben natuurlijk ook degene die heel nadrukkelijk aanjaagt. Dus ook zaken die ik ophaal vanuit die samenleving, die probeer ik ook te agenderen. Dus ja, twee rollen, maar die passen ook goed bij elkaar. Ik denk dat we een weg gevonden hebben om die twee rollen ook goed bij elkaar te brengen. En ik ben erg blij dat dit kabinet en zeker de minister waaronder ik val, de minister van Binnenlandse Zaken mij ook de ruimte biedt moet ik je zeggen. Om een partner te zijn, maar ook een luis in de pels te zijn. 

Je noemt die twee rollen, want de samenleving is heel belangrijk hierin. Hoe houd je en hoe haal je dingen op uit de samenleving? Los van het feit dat ik vaak word uitgenodigd, ik ga ook naar heel veel bijeenkomsten in den lande. Ga ik sowieso ook gesprekken voeren, dat doe ik nog altijd met mensen. En het meest belangrijke is dat ik regelmatig Townhall Sessies organiseer. Dat zijn publieksbijeenkomst waar je over een thema met elkaar verdiepend verder praat. Je zet een thermometer in als het ware in, wat speelt er in de samenleving, wat komt eruit, enzovoort. Ja, ik zit wel heel erg te knikken want ik weet waar het over gaat, maar op welke thema’s hebben we dan Townhall Sessies?

Wat mij betreft over wat de samenleving belangrijk vindt. Kijk wat we gedaan hebben op stagediscriminatie en op de arbeidsmarkt überhaupt in het onderwijs. We hebben zelfs daar een conferentie over georganiseerd. In de zorg bijvoorbeeld, voetbal discriminatie, nou bedenk het maar… 

Maar ik bedoel ik zei net hè, ik probeer ja overal een beetje te zijn en dan hoor je wel eens wat dingen. En dat neem je dan ook weer mee. Soms betekent dat wij dat organiseren, maar soms als ik iets hoor dan zeg ik “oh ja joh oké nou weet je organiseer jij dan die Townhall Sessie; ik faciliteer het maar organiseer jij het en vul het ook in zoals jij wilt”. Wij zijn er vanuit Bureau NCDR om daar in ieder geval ons verhaal te vertellen en ook te luisteren. Het is een én, én, én verhaal en dat werkt echt uitstekend. Sommige thema 's die we vanuit die Townhall Sessie krijgen, die verdienen een verdiepingsslag en daarvoor organiseer ik expertmeetings. Dat zijn bijeenkomsten met 8 tot 13 mensen, mensen die ervoor doorgeleerd hebben. Die echt gespecialiseerd zijn op dat onderwerp en dan echt helemaal te verdiepen om te kijken of we er een paar dingen uit kunnen halen, die allicht die veranderd moeten worden. Misschien die veranderd moeten worden. Maar die misschien ook zo concreet zijn dat ze een plek kunnen krijgen in het nationaal programma. Dus ja dynamische wereld waar wij onderdeel van zijn. 

Ik had al even gevraagd wat wil je bereiken? Toen kreeg ik al een enorm vergezicht. En mijn laatste vraag is: wat is je ideaal? Weet je wat mijn ideaal is en blijft gewoon een Inclusief Nederland. En dat klinkt misschien veel te makkelijk gezegd. Ik zou ons echt gunnen, in de diversiteit die we zijn, om elkaar toe te laten tot onze ruimte. Om echt elkaar beter te leren kennen en daarbij is mijn wens dat we elkaars krachten gewoon gebruiken om Nederland nog beter te maken dan die al is. Ja, we hebben echt een prachtig land. Ja, het is een gaaf land. Ja, het is een land dat ik koester en ik zou nergens anders willen wonen. Maar we kunnen het nog beter maken. We kunnen het nog gaver maken. En wie het ook is… Het ligt mij na aan het hart, als ik mensen tegenkom in Nederland, die tegen mij zeggen: ‘Rabin ik ben gewoon willens en wetens geduwd naar de marge van de samenleving’. Dat is echt uitsluiting in optima forma. Dat doet me echt pijn, dat maakt me emotioneel, dat maakt me ook boos. Dat is niet het Nederland waarvan ik droom. Het Nederland waarvan ik droom is het Nederland dat ik zo verbonden mogelijk wil achterlaten voor mijn kinderen en kleinkinderen. 

Ja die is heel mooi heb ik er niks meer aan toe te voegen… Dank voor het luisteren en mensen kunnen ook kijken op onze instagrampagina en daar ook reageren op deze podcast en ook input geven voor nieuwe afleveringen. En ik zou het ook erg fijn vinden als luisteraars vragen stellen, die we dan kunnen beantwoorden. 

Heel erg bedankt voor het luisteren en als laatste nog even dit. Een inclusieve samenleving is iets van, voor en door ons allemaal. Heb jij concreet idee dat hieraan kan bijdragen? Stuur dan een direct message oftewel met DM via Instagram of LinkedIn naar bureau NCDR. En laat ons ook weten via social media of een review, wat je van deze aflevering vindt.